Son birkaç yıldaki feci ekonomik siyasetlerine karşın, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan tekrar seçilme yolunda ilerliyor. Geçen hafta sonu yapılan birinci tıp cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Erdoğan oyların yüzde 50’nin biraz altında aldı. Bu ayın sonunda yapılacak ikinci çeşit seçimleri kazanması bekleniyor. Bu sonuç, H.L. Menken’in demokrasinin “sıradan insanların ne istediğini bildiği ve başına gelecekleri hak ettiği teorisi” biçimindeki alaycı kelamlarını hatırlatmalıdır.
Erdoğan’ın seçim yolundaki iktisat siyasetine ait yorumlarına bakılırsa, Türkiye’nin yüksek enflasyon yaratan ve ülkenin döviz varlıklarını tüketen son derece alışılmışın dışında para siyasetinden daha fazlasını göreceğiz. Renkli bir formda söz ettiği üzere, “Bu kardeşiniz bu konumda olduğu sürece faiz düşmeye devam edecek.” Bu, Türkiye’nin yakında bir öteki enflasyon patlaması ve ekonomik olarak ziyan verici bir döviz krizi yaşama talihini artırıyor.
Erdoğan’ın para siyaseti konusundaki fikirlerinin onu konsensusun çok uzağına konumlandırdığını söylemek yetersiz kalır. Geçen yıl, global enflasyon yükselip, dünyadaki tüm büyük merkez bankaları şahin para siyaseti duruşuna geçtiğinde, Erdoğan TCMB’na faiz oranlarını yüzde 19’dan yüzde 8,5’e düşürmesi için baskı yaptı. Bunu, enflasyona bir deva olmaktan çok, yüksek faiz oranlarının enflasyonun nedeni olduğu formundaki yanlış inançla yaptı.
Hemen çabucak tüm iktisatçıların hemfikir olduğu bir şey varsa, o da yüksek faiz oranlarının, enflasyon denetimini tekrar kazanmak için uygulanacak her siyaset paketinin değerli bir kesimi olduğudur.
Erdoğan’ın siyasetlerinin -öngörülebilir- sonuçları, para ünitesinin çökmesi ve enflasyonun yükselmesi oldu. Ülkenin para ünitesi bedelinin yarısından fazlasını kaybetti ve 2021’in başlarında dolar karşısında yaklaşık 7,5 TL’den bugünkü 20 liranın biraz altında olan seviyesine düştü. Bu ortada, enflasyon 2021’in başlarında yüzde 20’den 2022’nin Eylül ayında neredeyse yüzde 84’lük bir doruğa ulaştı.
Seçime giden yolda, seçmen dayanağı toplamak için enflasyon yapay olarak bastırıldı. Lakin tekrar de yüzde 45 civarında kaldı. Bu enflasyonist siyasetlerin net sonucu, fiyatlar fiyat artışlarının kıymetli ölçüde gerisinde kaldığından, sözün tam manasıyla milyonlarca insanın yoksulluğa sürüklenmesi olmuştur.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın faiz oranlarının her zamankinden daha düşük olması gerektiği konusundaki inatçılığı, ülkenin dış istikrarına de büyük ziyan verdi. Onun liderliği altında, TCMB’nin şu anda yaklaşık 70 milyar dolarlık negatif milletlerarası rezervleri var.
Hem yerli hem de yabancı yatırımcılar enflasyon korkusu ve hukukun üstünlüğü eksikliği nedeniyle kapıya yönelirken, bu rezervler para ünitesini savunmak için israf edildi. Bu ortada, ülkenin cari süreçler açığı GSYİH’nın yaklaşık yüzde 6’sına yükseldi. Bu, geçmişte bir çok döviz krizinin habercisi olan tehlikeli bir düzeydir.
Seçimler yaklaşırken Türkiye iktisadı, sürdürülmesi güç olacak harika tedbirlerle ayakta tutuldu. Tl banka mevduatları, doların kıymet kaybetmesine karşı, bu hesaplarda meydana gelen ziyanları telafi etme taahhüdü ile garanti altına alınmıştır (KKM’den bahsediyor). Tıpkı vakitte Türkiye, başta Rusya olmak üzere müttefiklerini kendisine döviz swapı sağlamaya çağırdı.
Artık Erdoğan yeni devrine hazırlanırken, döviz üzerinde güçlü bir baskı oluşması kaçınılmazdır. Bu baskı, tam teşekküllü döviz krizine ve sermaye denetimlerine yol açabilir – şayet, Erdoğan baştan uydurduğu fikirlerinden vazgeçecek sağduyuya sahip değilse. Çare, faizleri yükseltip, iktisat siyasetinin ortodoksiye dönmesine müsaade vermek.
Erdoğan’ın geçmişteki inadına bakılırsa, bu türlü bir siyaset U dönüşüne bahse girilmesini tavsiye etmem.
Desmond Lachman, American Enterprise Institute’ta kıdemli bir araştırmacıdır. Milletlerarası Para Fonu’nun Siyaset Geliştirme ve Gözden Geçirme Departmanında müdür yardımcısı ve Salomon Smith Barney’de yükselen piyasa iktisat stratejistiydi.
Kaynak: On the road to a Turkish currency crisis
